De trein zit vol verhalen
Van ontluikende liefde tot vergeten frituurpan: in de trein gebeurt van alles. In de rubriek 'Onderweg' delen reizigers en NS-medewerkers hun bijzondere verhalen die plaatsvonden op en rond het spoor.
Ellen (55) en haar moeder Annie (83) liepen alle wandelingen uit 'Lopen, Pannenkoek!':
‘Maar we namen altijd een soepje’
Op een zonnige dag in 2017 kreeg Ellen toen zij uit de trein stapte een boekje aangereikt: Lopen, pannenkoek! Een uitgave van NS met elf wandelingen door Nederland met altijd, ongeveer halverwege, een pannenkoekenhuis. Ellen besloot ze allemaal te gaan lopen met haar moeder Annie. Het leverde elf prachtige herinneringen en uiteindelijk, na vijf jaar, ook een pannenkoek op.
Je verwacht die pannenkoek wel iets eerder dan tijdens de allerlaatste wandeling. Hoe zit dat? ‘Ja, dat is heel grappig. We pauzeerden altijd in het pannenkoekenhuis, maar dan keken we op de menukaart en dachten we: ik heb wel zin in een soepje. We aten dus nooit een pannenkoek – tot die laatste keer in september 2021, toen dachten we: nu móet het.’
En, lekker? ‘Heerlijk.’
Wat vonden jullie zo leuk aan deze wandelingen? ‘Kijk, die wandelingen zijn op zich niet zo lang, zes tot acht kilometer, maar we maken er altijd een heel dagje samen van. We gaan standaard met de trein, dat is echt een bonus, want hier in Veghel is geen station, dus met de trein reizen is echt een uitje. We hebben in de trein en op stations zoveel leuke mensen ontmoet en gesproken, en we ontdekten stukken van Nederland waar we anders nooit zouden zijn geweest. Maar bovenal vond ik het geweldig om dit samen met mijn moeder te kunnen doen.’
Dat was nog wel even spannend, hè? ‘Ja. In maart 2020 kreeg mijn moeder corona, dat was behoorlijk heftig. We dachten dat ze het niet ging redden. Toen dacht ik: verdorie, we hebben die wandelingen niet eens afgemaakt samen, we moesten er nog drie! Gelukkig is ze weer opgekrabbeld en in juni gingen we weer op pad.’
Gelukkig. Maar wat nu? De Nijmeegse Vierdaagse? ‘We zijn eigenlijk op zoek naar een nieuwe missie, dus NS, kom maar op!’
Ilse de Vos van Eekeren is programmamanager Circulair Ondernemen bij NS
‘Een notitieboekje van oude vertrekstaten is toch te gek?’
Ilse de Vos van Eekeren (40) geeft oude treinproducten een hoogwaardig nieuw leven. Zo worden er tafeltennistafels gemaakt van oude treinvloeren, tassen van treinstof en OV-fiets-banden. Allemaal producten met een verhaal – en dát verhaal wil Ilse graag vertellen.
Ilse, wat doe je precies? 'Ik werk op afdeling Duurzaam Ondernemen van NS. Ik zorg er eigenlijk voor dat we materialen eindeloos hergebruiken en afval niet meer bestaat. Een voorbeeld: als een trein van 45 jaar oud 'uitstroomt' omdat-ie aan het eind van zijn levensduur is, geven we de treinonderdelen een nieuwe bestemming door deze te hergebruiken en te recyclen. Zo krijgen instaptredes, treinvloeren en treinstoelen een nieuw leven als tafel, kruk, bureau of stoel. '
En dat zijn ook echt producten die je in huis kunt halen? 'Ja. De bluetooth huisspeakers die zijn gemaakt van veertig jaar oude omroepspeakers uit de trein, of dit notitieboekje, dat gemaakt is van oude vertrekstaten- dat zijn die gele posters met vertrektijden op stations. Als de dienstwijziging verandert, heb je daar niets meer aan, tenzij je er nieuwe producten van maakt zoals dus dit boekje, vogelhuisjes of onderzetters. Maar het kan ook groter. We hebben zelfs zeshonderd treinramen uit een 45 jaar oude sprinter gehaald om een nieuwe fietsenstalling van te bouwen nabij station Eindhoven.'
Gaaf zeg. 'Ja, er zit echt een verhaal aan de producten. Over de treinvloeren van de tafeltennistafel hebben 44 miljoen voeten gelopen. Plafondplaten hebben 5,7 miljoen kilometer afgelegd door Nederland, voordat ze een nieuwe bestemming krijgen als bureau of tafel. Daarmee haal je echt iets bijzonders in huis.'
Kun je, als je zelf in de trein zit, nog 'normaal' naar onderdelen kijken? 'Haha, nee, eigenlijk niet. Ik zie altijd overal kansen en nieuwe producten in.'
Liannes dierbare ring werd teruggevonden in de achterwand van de trein:
‘Dit was in geen honderd jaar gelukt’
Het is 19 augustus 2021. Tijdens een treinreis naar de dierentuin in Arnhem vertelt Lianne Rademakers haar kleinkinderen het sprookje van Doornroosje. ‘Oma, mogen we jouw kroontjes om?’ ‘Tuurlijk’, zegt Lianne, en geeft de kinderen elk een van haar ringen. Maar dan … gaat het mis.
‘Mijn kleinzoon Teun (7) liet de ring vallen. We zagen ‘m nergens meer.’
Menens De ring van Lianne, gesmeed uit verschillende sieraden en haar zeer dierbaar, lijkt te zijn opgelost in het treinstel. De dienstdoende conducteur ziet meteen aan Liannes gezicht dat het menens is: ‘Hij zei later dat er verdriet uit sprak.’ Wat volgt is, zoals Lianne het zegt, een verhaal dat ‘zoveel welwillendheid en liefde bevat’, dat ze er nog lang van onder de indruk is.
Uitzondering op uitzondering Er werd heen en weer gebeld, om toestemming gevraagd, uitzondering gemaakt. Opeens was daar een monteur, die kwam checken of de ring in het verwarmingselement naast de stoel zat. Lianne: ‘Ik dacht: ik heb ‘m. Godzijdank. Maar de monteur haalde het element eruit, geen ring.’ Het werd later en later. Men geeft de moed niet op, zo blijkt als Ton Assendelft, hoofd Wachtdienst Techniek bij NS, ten tonele verschijnt. Hij vermoedt dat de ring in de achterwand terecht is gekomen, en die kan – wederom bij hoge uitzondering – in het depot gedemonteerd worden.
Gigantische pluim Van demonteren komt het echter nooit. De ring wordt hoogstpersoonlijk uit de achterwand gevist door Ton, die hem daar met behulp van een cameraatje had zien liggen. ‘Dat was gewoon fantastisch. Ik wist niet hoe ik hen moest bedanken. ‘Doe dan maar een bloemetje’, zei Ton. Ik kocht een mooie bos met een gigantische pluim, voor alle betrokken medewerkers van NS.’
Marco (46) was zijn kantoormuren zat en werd conducteur:
‘Je komt toch een soort van bibberend binnen’
Op zich heeft Marco Timmermans het prima naar zijn zin op zijn werk, tot hij als gevolg van de coronapandemie thuis moet werken. ‘De muren kwamen op me af, ik werd helemaal gek.’ Marco neemt een radicaal besluit. ‘Ik dacht: je wilt met mensen werken Marco, en er is maar één werkgever waar je vroeger altijd al aan dacht.’
Marco zegt zijn baan op, en wordt conducteur.
In de familie De keuze voor NS komt niet helemaal uit de lucht vallen, vertelt Marco. ‘Ik had altijd al een goed gevoel bij het bedrijf. Mijn vader heeft er ook gewerkt. Hij vertelde me dat NS echt een goede werkgever is en ik me nergens zorgen over hoef te maken. Dat merk ik nu ik er werk ook.’
Maar, Marco mag dan de nodige levens- en werkervaring hebben, op het spoor begint hij toch echt helemaal opnieuw. Om conducteur te worden doorloopt hij een intensief opleidingstraject. ‘Dat is best spannend. Ondanks dat ik 46 jaar ben, kom je toch een soort van bibberend binnen. Je moet echt weer gaan leren.’
Dronken jongeren De eerste periode zit er inmiddels op. Hoe het bevalt? ‘Waanzinnig. Vooral het wij-gevoel valt me heel erg op. Het is echt een warme familie.’ Marco verheugt zich op de periode waarin het reizen met de trein weer ‘normaal’ is. ‘Ik wil gewoon ’s avonds een drukke trein meemaken met dronken jongeren of voetbalsupporters, die je toch in het gareel moet houden. Dan gaat het er echt om hoe je jezelf opstelt, daar heb je al negentig procent mee gewonnen.’
Waar hij ook naar uitkijkt? Het omroepen in de trein. ‘Dan zeg ik bijvoorbeeld: “Welkom in het waanzinnig mooi Amersfoort”, of begin met: “Lieve reizigers”. Dan denken mensen: ja, die heeft er zin in.’
Tekst: Jansen&Hermsen. Beeld: Catharina Gerritsen, de beelredaktie (Sander Koning)
Deel via:
Direct naar... › NS Flex › Reisinformatie › NS Zakelijk › Klantenservice
Onze producten › Kaartjes & Toeslagen › Abonnementen › Deur tot deur › Dagje uit › Internationale treinkaartjes
Meer NS
› Over NS › Werken bij NS › Mobiliteitsadvies › Nieuws › Prestaties
